Gravelweekend Lorraine TC DSE

Lorraine Gravelavontuur:

Uitdagend Weekend met TC DSE (18 t/m 21 sept. ’25)

Een lang weekend vol uitdagende routes, indrukwekkende landschappen en een flinke dosis teamspirit – ons Lorraine gravelavontuur had het allemaal!

Donderdag 18-9: De reis en eerste verkenning

Met zeven enthousiastelingen – Corné, Anja, Jos, Corné, Jack, Mario en onze fietsende reporter Hans – verzamelden we om 6:15 uur bij Jack, ons vertrouwde vertrekpunt. Na het opladen van de fietsen gingen we op weg richting de Franse Lorraine, via Bergen op Zoom en Antwerpen. De reis verliep niet helemaal soepel door files rond Antwerpen en Brussel, maar na een welverdiende tussenstop bereikten we in de vroege middag onze bestemming: L’Orchidee Sauvage in Ailly-sur-Meuse.

 

Lucie en Gerrit, onze gastvrije hosts, verwelkomden ons hartelijk. Na het verdelen van de kamers was het tijd voor het echte werk: de fietsen werden afgeladen en klaargemaakt voor onze eerste verkenningstocht.

“Mooie tocht van ruim 40km door het landschap van de Lorraine,” vertelt onze reporter in zijn Polarsteps-update. “Mooie gravelstroken, met af en toe hele grote stenen op het pad. Mooie stukken langs de Maas.”

De eerste rit bood direct een voorproefje van wat ons te wachten stond: een afwisselende mix van asfalt, grove stenen, mooie gravelstroken en uitdagende stukken door hoog gras. Helaas eindigde de dag met een valpartij op 6 kilometer van het einde, wat nog gevolgen zou hebben voor de rest van het weekend.

 

Vrijdag 19-9: De grote uitdaging

Na een nacht herstellen en met behulp van wat pijnstillers en zalf besloot onze geblesseerde reporter toch aan de grote rit deel te nemen. De dag begon fris, maar na de eerste gravelstrook was iedereen opgewarmd.

“Gravel is toch wel anders in Frankrijk dan onze gravel in Brabant, hier ist wel grover,” merkte hij op. De route van 92 kilometer bracht ons over uitdagende ondergronden: van grove steenpaden tot modderige afdalingen en zware grasstroken die meer kracht vergden dan gewone gravelpaden.

 

Natuurlijk bleef de gravelfietsers’ vloek ons niet bespaard: lekke banden. Corné Luijten was twee keer de pineut, en ook onze verslaggever moest een keer stoppen voor een bandenwissel in het bos, wat resulteerde in modderige fietsers. Maar zoals het een hecht team betaamt: samen uit, samen thuis. Er werd steeds gewacht en geholpen waar nodig.

“Op de klimmetjes wordt er op de top gewacht,” vertelt ons reisverslag. De laatste 15 kilometer besloot de groep over de weg af te leggen nadat de benen van iedereen flink op de proef waren gesteld. Na een steile klim volgde een glooiende weg, om uiteindelijk boven Ailly-sur-Meuse uit te komen en rustig af te dalen naar de accommodatie.

’s Avonds zorgden Lucie en Gerrit wederom voor een heerlijk diner, een perfecte afsluiting van een veeleisende dag.

Zaterdag: Gesplitste wegen

Na een moeizame nacht besloot onze reporter om niet mee te fietsen met de geplande route naar Lac de Madine. “Beurs en stijf zou het voor mij een slechte dag worden,” verklaarde hij zijn keuze. Rond tien uur zwaaide hij de groep uit, die begon met een lange klim achter het huis richting het Bois de Ailly.

 

Voor de fietsgroep volgden nieuwe uitdagingen. Jack reed al snel lek in het bos, waarbij de tubeless set-up faalde en er een binnenband moest worden gemonteerd. Later overkwam Mario hetzelfde, toen zijn uitgedroogde latex-vulling een lek niet meer kon dichten.

Onze reporter koos voor een rustige wandeldag: “Eerst maar eens de heuvel op gelopen, ook al een best stijl gravelpad, niet voor een gravelbike in ieder geval.” Zijn tocht leidde hem naar een Eerste Wereldoorlogmonument en restanten van loopgraven in het Bois des Ailly, waar hij stilstond bij de geschiedenis van het gebied rond Saint-Mihiel.

“Het stadje/dorp had destijds 2600 inwoners dat volledig ingesloten in het slagveld, van de Amerikanen en Fransen en Duitsers lag, compleet gegijzeld,” deelde hij in zijn Polarsteps-update.

Na deze historische verkenning wandelde hij op zijn gemak terug en maakte nog een omweg naar de Maas.

 

Rond half drie was hij terug bij de B&B, waar inmiddels twee nieuwe gasten waren gearriveerd. Niet veel later kwamen Corné, Anja en Corné aan na een tocht van ongeveer 60 kilometer. Jack, Mario en Jos hadden doorgezet en voltooiden bijna de hele geplande route, goed voor zo’n 86 kilometer met een stevig tempo op het einde.

De balans van een geslaagd weekend

De schade van het weekend? Zes lekke banden en verschillende blauwe plekken van overhangende takken die in afdalingen niet te ontwijken waren. Verder zware benen, talloze liters water (met of zonder toevoegingen), energierepen, gelletjes en natuurlijk de beurse en stijve ledematen van onze gevallen clubgenoot.

Maar ondanks deze “oorlogswonden” kijkt iedereen terug op een onvergetelijk weekend, mede dankzij de geweldige groepsdynamiek en de liefdevolle zorgen van Lucie en Gerrit van L’Orchidee Sauvage.

De terugreis op zondag ging gepaard met regenachtig weer, maar dat kon de pret niet drukken. “We hebben een prachtig weekend gehad met mooi weer, mooie en soms zware routes door een mooie streek,” concludeert het verslag. “De Lorraine heeft veel te bieden. En is wel voor herhaling vatbaar, liefst wel zonder vallen.”

Tot de volgende graveltocht!

Greetz Hans.